KRÓTKA DEFINICJA TAEKWON-DO
Taekwondo jest sztuką walki i samoobrony bez użycia broni, która powstała i rozwinęła się w Korei, opartą na tradycji i filozoficznych zasadach walki wręcz.
Twórca współczesnego Taekwondo jest koreański generał Choi Hong Hi, który w oparciu o osobiste doświadczenia treningowe m.in. Taek Kyon, Subak i Karate opracował jednolity system samoobrony, któremu 11 kwietnia 1955 roku nadano nazwę Taekwon-do. Nazwę Taekwon-do tworzą trzy słowa: TAE – stopa, kopnięcia, uderzenia nogami, KWON – pięść, ciosy, uderzenia ręką DO – droga, sposób postępowania, sztuka ( dotyczy sfery psychiczno moralnej).
Nazwa sztuki oddaje ściśle jej treść: poddawanie ciała kontroli umysłu, kształtowanie samego siebie poprzez trening walki.
Sam twórca gen. Choi tak definiuje Taekwondo:
“W uproszczeniu i wielkim skrócie jest to walka bez użycia broni, wymyślona dla celów samoobrony. Jest naukowym użyciem ciała w samoobronie, ciała, które osiągnęło szczyt swoich możliwości przez uporczywy i intensywny trening fizyczny jak i psychiczny. Oto jeden z powodów, dla których Taekwon-do jest nazywane sztuką samoobrony: Taekwon-do wymusza, lub ładniej wykształca, sposób myślenia
i podejścia do życia, szczególnie poprzez wprowadzenie samodyscypliny oraz ideału moralnego uzbrojenia.”
SKŁADOWE TRENINGU TAEKWON-DO
Taekwondo składa się z technik podstawowych, układów, walk, technik samoobrony i utwardzania, które są tak ściśle ze sobą powiązane, że niemożliwe jest oddzielenie jednej fazy szkolenia od innej.
Techniki podstawowe są potrzebne do walk i układów , podczas gdy układy i walki są nieodzowne dla perfekcji technik podstawowych. Każdy adept będzie musiał raz po razie wracać do początkowych technik podstawowych, aby poprawić swoje zaawansowane walki i techniki samoobrony. Każda technika podstawowa w większości przypadków jest atakiem bądź obroną przeciwko określonemu celowi lub określonej akcji przeciw wymyślonemu przeciwnikowi lub przeciwnikom. Ważne jest, aby nauczyć się tak wielu technik podstawowych, jak tylko to możliwe i wyćwiczyć je do całkowitej biegłości, tak, że uczeń może spotykać się z każdą sytuacją w walce i podejść do niej pewnie.
Układ zaś stawia ucznia w hipotetycznej sytuacji, w której musi on wykorzystać swoją obronę, kontratak i atak przeciwko kilku przeciwnikom. Poprzez ciągłe ćwiczenie układów, atak i obrona stają się uwarunkowanym ruchem, który jest odruchowy. Siła i precyzja muszą być rozwinięte do takiego stopnia, że tylko jeden jedyny cios jest potrzebny, aby zatrzymać przeciwnika, tak że uczeń może zmienić pozycję i blokować lub atakować innego przeciwnika. Każdy układ różni się od innego, aby rozwinąć reakcje wobec zmieniających się okoliczności.
1. Techniki Podstawowe – Gibon Yonsup
2. Układy Formalne – Tul
3. Walka – Matsogi
4. Samoobrona – Hosin Sul
5. Trening/przygotowanie ciała/utwardzanie – Dallyon