Sport czy sztuka walki

Sport czy sztuka walki
         W tradycji kultury zachodniej koncepcja zgłębiania tajników sztuki walki jako środek rozwoju samoświadomości i doskonalenia duchowego brzmi na pozór anachronicznie i paradoksalnie.

Oddziaływanie ćwiczeń cielesnych zwykło się ograniczać do roli środka zwiększania wydolności organizmu, dla którego częstotliwość tętna lub wielkość bezwzględna osiąganych wyników w centymetrach i sekundach obracają się w cel sam dla siebie, przesłaniający sferę przeżyć psychicznych i nie pozostający w wyraźniejszym związku z osobowością ćwiczącego. Sens uprawiania zachodnich dyscyplin sportu upatrywany jest, prócz korzystnego oddziaływania na zdrowie, w walorach rozrywkowych oraz w korzyściach materialnych, jakie może przynieść osiągnięcie wysokich wyników sportowych.

         Od początków stulecia stwierdza się na świecie narastającą fascynację azjatyckimi sztukami walki. Liczba osób uprawiających je wzrasta z roku na rok, bez względu na szerokość geograficzną i kolor skóry. Ten stan rzeczy jest zrozumiały wobec pustki kryjącej się za sportami o ideologii “wyżej, dalej, szybciej” czy widowiskowością gier zespołowych. Nasilające się zjawiska dopingu, komercjalizacji i dehumanizacji zawodnika nie są dziełem przypadku. Są one objawem istotnej niedomogi współczesnego sportu: strukturalnego braku duszy, celu sięgającego poza zdobycie punktu, bramki, wyniku, medalu.

        U podstaw głównego celu, jaki stawia sobie Taekwondo, a którym jest pełnia indywidualnego rozwoju człowieka poprzez działanie, stoi świadomość faktu, że osobowość, wola i dyscyplina wewnętrzna nie są darem niebios. Wymagają one intensywnych i nieustannych zabiegów, autorefleksji i systematyczności.

        Taekwondo spełnia znakomicie oczekiwania osób, przystępujących do ćwiczenia go w pragnieniu podniesienia sprawności ciała i nabycia umiejętności walki wręcz. Zmusza do świadomego zaangażowania i autorefleksyjnej pracy nad sobą, bez których praca nad opanowaniem trudnej i rozległej sztuki, jaką jest Taekwondo, nie przynosi większych efektów. Każda z motywacji powodujących osobami rozpoczynającymi naukę staje się środkiem wiodącym do budowania i rozwoju samego siebie. Na kolejnych etapach środkami takimi stają się trudności związane z osiąganiem stawianych sobie celów. Mogą być nimi rozwój możliwości ruchowych ciała, zgłębienie tajników coraz trudniejszych technik. Ponadto opanowanie kolejnych układów formalnych, różnorodnych form sparingu, samoobrony, przygotowanie do udziału w zawodach, opanowanie sztuki nauczania Taekwon-do nowych adeptów.

        W rozumieniu twórcy Taekwondo, gen. Choi Hong Hi, jest ono sztuką dyscyplinowania umysłu poprzez dyscyplinowanie ciała, nie odrzucającą żadnej możliwości rozwoju adepta. Z tej przyczyny, Taekwondo występuje również jako sport. Jednakże traktuje współzawodnictwo sportowe wyłącznie jako środek mobilizujący ćwiczących do wzmożonego wysiłku i ciągłego rozwoju technicznego. Aktywność sportowa Taekwon-do ITF nie jest dlań celem samym w sobie, stanowiąc integralną, ale nie najważniejszą część sztuki.

Napisz do nas przez MESSANGERA